Herinnering aan Ingrid

Bij de rozenstruik

waar wij afscheid namen

huist louter herinnering.

Bomen groeien

knoppen ontspruiten.

Geluiden zijn er nog

van bezige mensen

alsof ons gesprek toen,

bij de struik is versteend.

Dichtbij word je tuin weer groen.

Vogels nestelen, broeden,

fluiten hun aanwezigheid,

vliegen uit naar verre oorden.

Maagdenpalm staat in bloei,

en onder de notenboom,

waar je schaduw zocht

liggen je honden met

gespitste oren.

Bij de rozenstruik,

waar de zon getuige was

bewaar ik je stem,

raakt je hand weer strelend

een blad.

Ik zie weer

je weemoedig blik die

over de kleur van de rozen streek.

Daar wek ik je tot leven,

zeg keer op keer je naam,

en wacht op antwoord.